Rezydencja podatkowa w Hiszpanii

Zgodnie z prawem hiszpańskim za rezydenta podatkowego w Hiszpanii uznaje się osobę, która ma miejsce zamieszkania w Hiszpanii w rozumieniu hiszpańskich regulacji.

Osoba ma stałe miejsce zamieszkania w Hiszpanii, a w konsekwencji jest uznawana przez hiszpańskie prawo podatkowe za hiszpańskiego rezydenta podatkowego, jeżeli spełniona jest jedna z poniższych przesłanek:

• przebywa w Hiszpanii więcej niż 183 dni w danym roku kalendarzowym,
• w Hiszpanii znajduje się jej centrum interesów osobistych lub ekonomicznych/gospodarczych (w formie pośredniej lub bezpośredniej).

Dodatkowo przyjmuje się, że osoba ma stałe miejsce zamieszkania w Hiszpanii według powyższych kryteriów, jeżeli w Hiszpanii miejsce zamieszkania ma jej współmałżonek oraz niepełnoletnie dzieci.

Hiszpańskie prawo podatkowe w zakresie rezydencji podatkowej determinuje także kilka wyjątków.

Generalnie problematyka rezydencji podatkowej w kontekście regulacji hiszpańskich ma wiele pułapek, które trzeba mieć na uwadze, aby uniknąć chociażby podwójnego płacenia podatków. Pełna analiza, czy dana osoba w konkretnym stanie faktycznym jest hiszpańskim rezydentem podatkowym oraz jakie ma zobowiązania podatkowe w Hiszpanii wymaga ponadto przeanalizowania zawartych przez Hiszpanię umów międzynarodowych (Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, która zawiera regulacje m.in. dotyczące rezydencji podatkowej).

Jeżeli mają Państwo pytania czy wątpliwości w zakresie opisywanych zagadnień czy innych obszarów w zakresie prawa hiszpańskiego, zapraszamy do kontaktu i współpracy.