Prawo do bycia zapomnianym

Prawo do usunięcia danych (zwane „prawem do bycia zapomnianym”) zostało uregulowane w art. 17 RODO i uprawnia do żądania od administratora niezwłocznego usunięcia danych osobowych.

Prawo to nie jest jednak bezwzględne i wymaga zaistnienia jednej ze wskazanych przesłanek.

Można zażądać usunięcia danych, jeżeli te nie są już niezbędne do celów, w których zostały zebrane lub w inny sposób przetwarzane, zgoda na ich przetwarzanie została cofnięta i nie ma innej podstawy prawnej przetwarzania, wniesiony został sprzeciw (na zasadzie art. 12 RODO), przetwarzanie było niezgodne z prawem, usunięcie wynika z obowiązku prawnego lub jeżeli dane osobowe zostały zebrane w związku z oferowaniem usług społeczeństwa informacyjnego (o których mowa w art. 8 ust. 1 RODO).

Prawo do bycia zapomnianym nie przysługuje jednak w zakresie, w jakim przetwarzanie jest niezbędne do korzystania z prawa do wolności wypowiedzi i informacji, do wywiązania się z obowiązku prawnego lub do wykonania zadania realizowanego w interesie publicznym lub w ramach sprawowania władzy publicznej powierzonej administratorowi, z uwagi na względy interesu publicznego w dziedzinie zdrowia publicznego, do celów archiwalnych w interesie publicznym, do celów badań naukowych lub historycznych lub do celów statystycznych, o ile prawdopodobne jest, że uniemożliwiłoby lub poważnie utrudniło realizację celów takiego przetwarzania lub do ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń.